Κρατώ τον ανύπαρκτο χρόνο με ακέραιη την ευθύνη να στεριώσω σε ανέμους , να συντροφεύσω άγριες θύελλες , ίσως τότε μπορέσω να κατανοήσω τη φωνή , τη δική μου φωνή .
Να ακούσω μονάχη σ ολάκερο Σύμπαν μετέωρες πνοές άκτιστες , να πλαταίνει η ψυχή ,
και να κινώ να κτίζω, σκαλίζοντας, μοχθώντας πάνω σε λέξη όσα ο φόβος κατ έκαψε.
Έγινα Νύκτα η θρεμμένη απ τις σάρκα μου ,ξεδιψασμένη απ του μυαλού μου τα ποτάμια.Κι αυτό το Ένα ,θρυμματισμένο στους αιώνες , πώς να γλιτώσει από μένα που είμαι αίμα απ το αίμα του και με μάχεται σαν κατορθώνω να κλέβω την πνοή της πνοής μου.
Μαθαίνω να συλλαβίζω την αλήθεια μου, σπάζοντας όλα τα όρια που έθεσε η ψυχή μου.Δεν απόμεινε,
ούτε μια δικαιολογία για να υπάρξω δίχως την ακατάπαυτη ροή του αοράτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου