γυμνές και διάφανες τόσο που δεν απέκτησαν όνομα
εκείνος καθισμένος πάνω σε μια λύπη ούτε θυμάται πόσο
κρατώντας εκείνο το μικρό βιολί ανάσαινε ιδρωμένες ώρες
δεν έχω διεξόδους -έλεγε- και δοκίμασε τον ήχο του
κούρδισε τη χαμηλωμένη ρε ρετσίνωσε το δοξάρι του
και χάιδεψε τις χορδές
ξάφνου όλες οι ανορθογραφίες έσβησαν αναγεννήθηκε
μέσα σε μυστηριακό χρόνο ντυμένος έρωτα
ίδρωναν τα δάκτυλά του καθώς χάθηκε ο φόβος
για ξεχασμένους δακτυλισμούς
το θαύμα με τον υπέροχο ήχο ενός Storioni
ζωντάνεψε σε μια δέσμη από χρώματα σε φως ,χαρά, οδύνη,
αιώνων απουσίες ζωντάνεψαν η μια πίσω απ την άλλη
έγινε η γης επίπεδη κι ως έσκυψε να δει
πνίγηκε στα γαλάζια του δάκρυα
σαν αποκαμωμένος έπαψε να παίζει πια
φίλησε ξενυχτισμένο ουρανό λίγο πριν μπει
στον αιώνια αναπότρεπτο Αύγουστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου