κατεβαίνοντας τις μέρες αργά
μύριζε ο αγέρας λεμονανθό και γαρύφαλλο
πόσες και πόσες περιπέτειες δεν σέρνονταν ξωπίσω σου
ντυμένες νύκτα κι άλλες ντυμένες ουρανό
στάθηκες σε αραχνιασμένο ύπνο με χωμάτινα πόδια
και καθώς ο αναστεναγμός κουβαλούσε ηλιοβασίλεμα
πλήγωσες άθελα εκείνη τη σιωπή που τόσο αγάπησες
ύστερα χάθηκες μες στο φθινοπωρινό κάλεσμα
αντάριασε η πλάση κι η γης ξύπνησε όλες τις μνήμες της
βλέπεις αυτή ποτέ τίποτα δεν ξεχνά
όλα μα όλα τα κουβαλά στα σωθικά της
τέτοιες συντριβές είναι συνήθως αόρατες
μα....
δίψασε ο τρόμος ,ανυπόμονος πάντα να κυριεύσει
νου που πνίγεται απ την κατάρα με μάτια να ορά
το στόμα μου δεν έμαθε ακόμη να ιστορεί πόνο ασίγαστο
κι όπως πήρα και πάλι την ανηφοριά αναρωτιέμαι ξανά και ξανά
πώς είναι μπορετό εγώ από μένα να στέκω τόσο χώρια
έτσι άναρχα που κτυπά η καρδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου