ώρα μικρή κι ανίδεη σαν πατούσα με γυμνά πόδια
για πρώτη φορά σε βύθισμα ζωής που έσβηνε
βωμοί που αγκομαχούσαν αναδύονταν
μέσα από στάχτες και σκουριά
τα πορφυρά καλοκαίρια δεν άντεξαν να ταξιδέψουν
ανάμεσα από κατακρεουργημένες ψυχές
στην όχθη του κόσμου ώριμος πόνος
βάραινε όρια αμετακίνητα και ποιος να αναμετρηθεί
με το πανίσχυρο κουφάρι τόσων φιλοδοξιών
απίστησα στο θάνατο τρις και καμιά σπονδή δεν κάνω
αδράχνω τον ήχο μυστικά
συσπειρωμένος ουρανός βρυχάται
αμετάπιστη σε σκοτάδι να παραδοθώ
μοχθώ βαθιά να ριζώσω σε ρυθμούς λησμονημένους
μαχαιρώνοντας κάτοπτρα με εικόνα απατηλή
ποτέ δεν διάλεξα το δρόμο μου ούτε το τέρμα του πόθησα
οι αξίες κρύβονται λυσσαλέα σε κάθε αρχαία καταιγίδα
κάτω και μέσα απ του αίματός μου τους πνιγμούς
διψώ και ξεδιψώ με κάθε σταλαγματιά φωτός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου