Ο Θάνατος Δεν Περιμένει Ποτέ

  Είχε αναδυθεί από το χάος  μικρής αβύσσου.Μετρούσε ανομίες κατά την ανάβαση,
μα η λήθη φορούσε κάτοπτρο βαρύ. Στάθηκε μπρος σε πύλη ολάνοικτη αλλά,ήταν αδύνατον
να την διαβεί.
Δέσμιος σε αλύσους αόρατες ,με την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας,πνιγμένος σε εξωγενείς επιρροές,πάλευε για μιαν άγνωστη Ελευθερία.
Κόμπαζε για γνώση κοσμική,ουδέ ένα  βήμα όμως  δεν στάθηκε μπορετό προς την ολάνοικτη πύλη τη γεμάτη φως.
Λυσσομανούσε η πεθυμιά, τον ξέσχιζε ο δαίμονας στο κροτάλισμα της αλύσου
και το αίμα έβαψε λέξεις άοσμες ηχηρές που χύνονταν και χάνονταν σε πυκνό σκοτάδι ανυπαρξίας.
  Κύλησαν βίαια αιώνες  πολλοί πάνω απ τους ώμους του,ως να αντιληφθεί ο,τι το ζοφερό παρόν του δεν είχε παρελθόν ουδέ μέλλον. Κοίταξε τα δεσμά του για πρώτη φορά και η απόγνωση τον συνέτριψε. Μέγας εχθρός όλες οι επιρροές και βάλθηκε μια-μια να τις θανατώνει, βουτηγμένος στο μαρτύριο της κάθαρσης. Τα σκοτάδια δεν έχουν ιδεώδη ψιθύριζε άρρωστος βαριά απ τον αγώνα.
Πόσες φορές δεν θανατώθηκε στα χέρια του Κάιν... Πόσες φορές δεν ξάπλωσε στην κλίνη του Προκρούστη...
  Όταν έσπασε και αφάνισε και τον τελευταίο κρίκο, υποταγμένος στο μεγαλείο της μικρότητάς του,
με καθόλου Γνώση σύρθηκε στην πύλη της αγάπης και εισήλθε στο μέγα μυστήριο της ύπαρξης του πλέον ταπεινού και γονάτισε από το βάρος .του τι έμελλε να συμβεί.
Το είδε ολοκάθαρα πια.. Το περίβλημα της εσωτερικής γνώσης είναι η αγάπη.
Ο θάνατος δεν περιμένει ποτέ γιατί στήνει ατέλειωτο χορό πάντα ...