Θυμάσαι;

θυμάσαι εκείνη τη μέρα
τη γεμάτη αρνήσεις
τότε που με σπασμένα χέρια
άδραξες  δυο ματωμένα κλειδιά
ξεκλείδωσες ρυτιδωμένα φθινόπωρα
ξορκίζοντας το φόβο μες σε θυμό
παγωμένα φεγγάρια έσταζαν θάνατο

θυμάσαι εκείνη τη μέρα που στραγγάλισες
τις ώρες τη μια μετά την άλλη και
ω! σαν γεύθηκες το αίμα τους
πλανεμένα σίγησες κι η οδύνη πήρε έκταση
ανάγλυφα νερά, χαμένο φως κρυμμένο
σε άλλους ορίζοντες μυστικούς

κατέβηκαν νύκτες κρυστάλλινες
οι βαπτισμένες σε νόθο παραλήρημα
μην τις κοιτάξεις, σου φώναξα, μα δεν άκουγες
και μπήκες απ την σπασμένη πύλη
σε εγκατελειμένους εφιάλτες
σκλαβωμένου πόνου πανάρχαιου

θυμάσαι εκείνη τη νύκτα την παγωμένη κι άλαλη
που παρέδωσες κάθε ελευθερία και ...
ω! πως ξεσχίστηκες δίχως ίχνος εξουσίας
σε μιαν έρημο ατέρμονη σαν επέλεξες
να παραδοθείς σε κάθε είδους θάνατο.