Ως να Νικήσω την Αναμονή...

σφάλισαν τα χείλη

κουρασμένη ματιά

κι η καρδιά φάρος σβηστός 

διεγράφησαν ναυάγια 

το ένα πίσω απ τ άλλο

στα μάτια κύλησαν 

ερωτηματικά στραγγαλισμένα 

μέρες φονιάδες 

έρημων καλοκαιριών 

φυτρώνουν μέσα στις φούχτες μου 

τις γιομάτες αρμύρα άλλων καιρών

δρόμοι ιδρωμένοι 

ξεσχίζουν μονολογώντας 

πόλεις ερείπια διψασμένα 

το νοιώθω ,το ξέρω

το άλλο καλοκαίρι δε θα μέ 'βρει

ξεχασμένα ποτάμια βουίζουν ανελέητα

ποτισμένα ματωμένες απουσίες 

κι όλο με ζυγώνει άγονη θλίψη

απομεινάρι επιθυμιών 

σε κάτοπτρα παράθυρα που χάσκουν

σκοτάδια μέρας ανήλιαγης 

μικρό βήμα γιομάτο δισταγμό χέρι

ως να νικήσω την αναμονή .