στην άκρια μουδιασμένου νέφους
δακρυσμένα σκοτάδια κρύφτηκαν
πίσω από κραυγή θρυμματισμένη
με γυμνά χέρια σε γύρευα
σε αρχαία φεγγάρια άγονα θανατωμένα
με έπνιγες σε σιωπές ερωτευμένες
παίγχνια σε ανεκπλήρωτα όνειρα
νοιώθω το δάκρυ, νοιώθω την ανάσα σου
το θυμό, την έπαρση, τη λήθη σου
κι εκείνο το εγώ να κατευθύνει
όλα όσα μετριούνται τα ανόσια
κι εγώ δεμένη σε λεπτομέρεια
να γεννώ στο ανέφικτο το εφικτό
λιγοστεύει ο κόσμος
από κακοποιημένες αλήθειες
κατασπαράζοντας πτήσεις άγνωστες
ακατάληπτες, φιμωμένες με φόβο
ατσαλάκωτου φαίνεσθαι
βάναυσα με σταύρωνες μα έμεινα
στην άκρια του αύριο
αδιαπραγμάτευτη πάντα
ναι! γιατί πάντα θα μπορώ
να γεννώ στο ανέφικτο το εφικτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου