ξοδεύτηκαν σαν κύλησαν σε λάσπη
ραβδώσεις αιμάτινες ,
παίρναν το μισοσκόταδο
και το συνέθλιβαν
σε μια επιείκεια κρύβω τις ενοχές
να προχωρήσω άλλο δε μπορώ
έσπασα κάθε δισταγμό
ξεντύθηκα την πρόθεση
απαλά έγειρα σε φόβο που αγνόησα
κι αναρωτήθηκα που χώρεσε
τόση πυκνή ομίχλη στο θάρρος
του πιο μικρού χαμόγελου
ποιος σε ενθάρρυνε
φόνους διπλούς σε άφρακτο δρόμο μιας πνοής
και την ψυχή της
στο τέλος να λεηλατείς;
κι ας ήταν νύκτα , σε έβλεπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου