Καρφωμένα Δευτερόλεπτα

άφησες πάνω στα χείλη μου
ατραγούδιστες νότες
την ώρα που σου ψιθύριζα
ο,τι σ αγαπώ
δε χρειάζομαι του δοξαριού μου
την προστασία
έχω τα χέρια σου να με αγγίζουν
απαλά και ταυτόχρονα απόλυτα δυνατά
και τι παράξενο, το απολαμβάνω
εισπνέω το μύρο του κορμιού σου
κι αναγεννιέμαι
με σιγουριά πρωτόγνωρη
κι αφήνομαι,
εγώ που
πάσχιζα πάντα για την ανεξαρτησία μου
έγινα το βιολί σου
κι εσύ ένα μαγικό δοξάρι
που με πονά
την ίδια ώρα
που με λυτρώνει
που με διατρέχει και με ρουφά
την ίδια ώρα
που λεύτερα μ αφήνει να τραγουδώ..
και τραγουδώ μόνο
κοιτώντας τα βάθη σου
κι από  κει αλιεύω ζωή
θυμάσαι που με ρωτούσες
γιατί χαμογελώ;
και σκοτείνιαζες
σαν δεν σ απαντούσα
μα πέρασε καιρός πολύς
ως να μάθεις , τον δικό μου τρόπο
αλλά πρέπει ακόμη να μάθεις
πως να... να με σώζεις
απ'τα καρφωμένα δευτερόλεπτα
γιατί γίνονται ματωμένα
και σβήνει εκεί πάνω η ανάσα μου τόσο
που άλλη ζωή  δε θά 'χω ύστερα
να σ αγαπώ