η ομίχλη γονάτιζε κι έσπαζε
με ήχο ανατριχιαστικό σε γης άγονη
αγέρας σιωπηλός συμπαγής αόρατος
ωσάν το φως που διαπερνά σκοτάδια μυστικά
ανάγλυφα λόγια ερήμην αβεβαιοτήτων
τυπώνονταν νυχθημερόν έναντι αντιτίμου τινος
ήταν τότε που οι ώρες σκάλωναν πάνω σε αιτίες
είχεν ορθωθεί η ευδαιμονία της αγοράς
αγοράς πάσης φύσεως,μα κυρίαρχα αυτή της ματαιότητας
αδιαίρετα ζήση και όνειρα προσδοκίες ανίερες
κρυώνουν δίχως πνοή κι ο χρησμός άγνωστος
όλοι αλληλέγγυοι και η απουσία του έρωτα κραυγαλέα
και βάδιζαν ανίδεοι όλο και πιο βαθιά σ αυτόν τον χειμώνα
που κατέστρεφε δρόμους επιστροφής
και ποιος να νοιάστηκε άρα γε;
έφτιαξαν ομάδες "φιλίες" εξυπηρετικές
παρουσίαζαν τα τυπωμένα με λόγια επαινετικά
σε κατάμεστες θορυβώδης αίθουσες άλλοτε φανταχτερές
κι άλλοτε επιμελημένης απλότητας
τα θύματα γεμάτα ενθουσιασμό χειροκροτούσαν
κι ύστερα σαν τέλειωναν τα ιεροτελεστικά
ερχόταν η ώρα μιας πικρής αλήθειας
η ώρα της ανταμοιβής, η μοντέρνα επαιτεία
η γεμάτη... "αξιοπρέπεια"...
και το "Εγώ" καλοθρεμμένο εκατέρωθεν,
τόσο που ξεχείλιζε από παντού...
είχαν εισέλθει σε πολύ βαθύ χειμώνα ανήλιαγο
η μούχλα είχε περιβάλλει τα πάντα μα κανείς δεν την αισθάνθηκε
η αποσύνθεση ήταν πολύ βαθιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου