τα κοιτάζω και χάνομαι
μέσα σε αισθήσεις αρμονικές
κατάλαβα το θρόισμα της ελπίδας
πρέπει να μουσκέψω τη γης που με γέννησε
με δάκρυ,με αίμα,
με ένα αχ! που να αναδύεται
από αισθήματα που ταριχεύω σε λέξεις
κρεμώ κομμένα χαμόγελα να στολίσω αναμονές
ο χρόνος προσποίησης απείθαρχος
στις αποτυχίες εκτελέσεων
κι η μελαγχολία αποκτά όγκο
και γλιστρά στο δικό μου τετράδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου