δίχως κανένα προνόμιο σκοτάδι
μονάχα συγκαλύψεις φόνων
που δεν εκδικούνται φως ξάγρυπνο
καρπίζει αδέξια προσπάθεια
ζωγραφίζω με στάχτη ψυχές αδάμαστες
κι αυτή η πληγή στις άκρες των δακτύλων
κρύβει πνοή θεού φλεγόμενου που αγκομαχά
γυρεύει θάλασσα κουρασμένη ,βιάζεται
σ αντιφέγγισμα σάρκας αδούλωτης
η μοναξιά ισορροπεί στο μέγιστο πόνο
κι όσες προσπάθειες γεννήθηκαν
μες στη βροχή ξεθώριασαν
ανάμεσα απ τα μάτια μου εκείνη η αστραπή
ξεγύμνωσε κόκκαλα κόσμου
σαν τράφηκε απ τη σάρκα του υπόδουλος
ιδρωμένη ευθύνη που όρμησε σε στοχασμό
εγώ αλογάριαστα σε νανούρισα
κι ας μη θέλησες να γεμίσεις γυμνές παλάμες
βυθός ψευδών και άντεξα εξόριστος
αψηφώντας τα σημάδια του θανάτου
αφού άφησα την ψυχή να με ξεναγεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου