χάθηκε ο προσανατολισμός της πέτρας
ανάμεσα σε αισθήσεις δαγκώνω το αίμα μου
απρόσεκτος άνεμος σε έρημη πόλη δίχως ψιθύρους
ξεγύμνωσε μοναξιά νηστική φωνή ανθρώπου χαμένου
οσμίστηκα ουρανό κάτω απο γής που απαιτούσε
εφιάλτες διαμορφωμένους σε ύπνους ατάραχους
δεν υπήρξαν φαινόμενα μόνο σάπια φτερά
που με βαθύ βρυχηθμό ξιπασμένα ,αυτάρεσκα
διηγούνται πτήσεις με πληκτική αληθοφάνεια
συσσώρευσα εικόνες στην παλάμη της αιδούς
ξεχασμένο πάθος δίχως μετάνοια τα απόθεσα μπρος σου
κι εσύ με σαρκασμό συνέτριψες όλες τις ξεχασμένες λέξεις
κλοπή χρόνου που περιπλανιέται σε φωτιά τρυγώντας όνειρα
ακατάσχετη ροή αιμάτινου λυγμού και σταυρώνομαι
για χάρη της μιάς και μοναδικής απελπισίας στο απροσδόκητο
μεθάς δίχως μετάνοια και μες στη νύκτα την κωφάλαλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου