χάθηκαν τα δειλινά σε ποτάμια φουρτούνας άηχης
το μίλημά σου ράγιζε αλλοτινών καιρών θρήνο ατιθάσευτο
καμπύλα ανατριχιάσματα σε ώριμες σιωπές
όλα τα θέλω μας σ αυτά τα χέρια όσα δεν είπαμε σ ένα φιλί
ένας παλμός ζωντάνεψε ταξίδι λύτρωσης κινά
πάνω σε ρωγμή χρόνος αστέριωτος εκκρεμεί
σε μυστικά προστάγματα μα μην τρομάζεις έλεγες,
δες μέσα στα μάτια μου αυτό το σ αγαπώ
δοξάρι χτυπά τη θέληση τα λόγια μου γυρεύει
σα σμίγουνε αγγίγματα άμαθη αγκαλιά μικρή
για τόσο πόθο σπάταλο χαμήλωναν τα μάτια μου
στάζει ζωή ο ουρανός δε λέει να ξαποστάσει
η θάλασσα αντάριασε πνιχτό το βουητό της
γυμνή ψυχή στα κύματα αφημένη αργοσαλεύει
κοχύλι ροδοστάλακτο
τη μουσική σαν κλέβει αστέρια χαμηλώνουνε
στενεύει κάθε λίκνισμα πλαταίνει η αγκαλιά της
με δάκτυλα πλεγμένα σ ασίγαστη αφορμή γύρισα
και σε φώναξα
με δρασκελιές σε θάνατο φιλήσαμε ζωή
πόσο απλό είναι να αγαπάς ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου