Θά 'θελα

θα ήθελα ω ! ναι πόσο θα ήθελα
να σε κλείσω στο πιο μικρο τραγούδι
θα ήθελα με το γέλιο τις νότες να ζωντάνευα
και με λέξεις πρωτόπλαστες να πάρω να σε ντύνω
να μην παγώνει η ανασεμιά σου πια
ω! ποσο αλήθεια ήθελα
να αφανίσω καθε σκια που σε απείλησε
κι ύστερα να σε δω με τα δικά μου τα φτερά
όπου θα ξεριζώσω να μάθεις για τα πετάγματα
που κάνω μέσα σε νύκτες έναστρες
που κι οι ήλιοι τις φοβήθηκαν
γι αυτήν την ομορφιά τους ...
θα ήθελα ...
έτσι μονολογούσε κι έκλαιγε
σ εκείνο το στρατόνι που τον απάντησα
μια νύκτα που τα φεγγάρια ήταν δυό
πήγα σιμά και άκουσα το πιο βαθυ παράπονο
σε μνήμες που μαστίγωναν
τα πιο δειλά μεσάνυκτα σαν λύγισαν στα δυό
με κοίταξε με ξανακοίταξε τίποτα δεν είπε
κι όμως το δάκρυ του μου το φερε καυτό να το κρατώ
το βήμα μου
ω! ναι πρέπει να βρω το βήμα μου
μα στέριωσα αντίκρα του και κάτι καρτερω
σκοτάδια με αγκάλιασαν
οι φλογες τους με πύρωσαν
το φως απ τα φεγγάρια , τα δυο φεγγάρια
αυτά τα μάτια , μάτια βροχής
μικρων μυστικών με έλουσαν
με στέγνωσαν με λίκνισαν
λεύτερος μα με τη φλέβα να χτυπά ανάρμοστα
αυτη η φλέβα του θανάτου και της ζωής
κι έγυρα πάνω σε μουσική αγέννητη
πάνω σ εικόνα άφτιαχτη που κλέβω
ναι εκει απ το βυθό μου αδράχνω νέφη άυλα
και μια σταγόνα ουρανου
μπλέκω τα χρώματα που πήρα απ του γέλιου σου
τους ήχους
κι ύστερα ω! ύστερα βυθίζομαι σ ενα πρωτόγεννο τραγούδι
μιας μικρης πεθυμιάςμονάχα που....
μα πώς γεννιιέται η πεθυμιά
σε ασχημάτιστο λόγο
κι αφου εγω πεθαίνω
επάνω στης πιο μικρης λέξης τα επτά νυστέρια....
πώς .... μα πώς θέλησα
να σε κλείσω στο πιο μικρό τραγούδι
αφού ποτέ δε φάνηκες
δεν ήλθες
δεν θα ρθεις...