Μήνας Λαθεμένος και Ώρα που Ράγιζε

ένα βαλς είναι ο έρωτας
ένα ατέλειωτο παθιασμένο βαλς
και κρατιέμαι απ τη λάμψη του βλέμματός σου
το θρόισμα της ανάσας σου με αναγεννά
μη μ αφήσεις
το αγαπώ αυτό το βαλς
το φως πονάει τον ήχο της κίνησης
άλλη γωνία πρέπει να βρεθεί
να αντέχει
όσα ο έρωτας δεν κραύγασε ποτέ ως τώρα
πολλές φορές λαθεύουν
κι όταν γευθείς τα λάθη τους
σε έχει πια αδράξει ο χειρότερος θάνατος
οι ήχοι του έρωτα
ξέρουν καλά
να ντύνουν τα πρέποντα
και ουχί τα αναγκαία
που ξετυλίγονται ήχο στον ήχο ενός φιλιού
και όταν τα χέρια ζωγραφίζουν
πάνω στη σάρκα
τότε το φως χλωμιάζει από φόβο
μη σπάσει
εκείνης της σχεδόν ανέκφραστης λαχτάρας
το αναφιλητό.....
άλλη γωνία πρέπει να βρεθεί
μη και ραγίζει η τέλεια εικόνα
αυτού του τέλους
που δεν είναι τέλος
παρά πάντα μια νέα αρχή
ακούω τα βήματά μου
κρατούν ακόμα τη μουσική φυλακισμένη
σ ένα χαμόγελο που ανθίζει μυστικά
σπάζει τη σιωπή
μια σταλαγματιά ιδρώτα
απ του έρωτα το χνώτο
που με κρατά μες τη θολούρα
εκείνου του βαλς
που σου δώρισα
μα συ δεν ήλθες
να μ αγαπήσεις ξανά
έσπασες τις νότες
με θανάτωσες σε σιωπές
έκλεψες τις λέξεις μου
κι όμως
επιμένω να γεννώ μόνη
τους ήχους ενός βαλς
και πενθώ χορεύοντας μόνη
ήλθαν να με μαγέψουνε
μα είχα επάνω σου αφήσει
όλο το μύρο μιας πνοής που λέει πάντα αλήθεια...
Μήνας λαθεμένος και ώρα που ράγιζε.