ξέσχισα τη σάρκα μου γιατί ο θάνατος ερχόταν πεινασμένος
πίστεψε πως του χρωστώ πόθους ασυνταίριαστους
ξεμάκραινε ο καιρός , πικρός καιρός κι η τρέλα σε κούπα ξέχειλη
γδέρνει το στέρνο απελπισμένης ευτυχίας ανεξόφλητης
θρύψαλα χαμόγελα σε δρόμους που οι σκιές ήταν άγνωστες
κι ας έδειχνε ο ήλιος μουντές πινελιές σε βολεμένες λαχτάρες
πώς άντεξες τους πηγαιμούς σε αιωνιότητες αγέννητες
κι ύστερα σαν γυρνούσες ξεδίψαζες όλο το θυμό λαίμαργα
σ' απελπησία που πλήρωνε άμαθο χάδι από ζωή ασήμαντη
προδομένη ευτυχία λεηλατούσε δάκρυ πάνω σε σάρκα χωμάτινη
ποια θάλασσα ετοιμασμένους κι αβέβαιους θα μας ενώσει
αρέσκεσαι να μη ρωτάς κοίτα για λίγο τα άσπυλα λόγια
λόγια άπλαστα κι ας μην υπήρξε ανάγκη πια να χάνονται
μόνη με άφησες να μπω σε τρίσβαθα ποτάμια ακόλαστα
ερωτευμένα σκοτάδια στα χέρια κράτησα για σένα ,τ'ακούς ;
αναλέητα παραδόθηκαν σε άσαρκους πόθους να σφουγγισθούν
κι ως έπεσε σε πλάνη η αμαρτία της άρνησης στέναξε Έρωτας
ανεβαίνω προς εσένα μπορώ να σταθώ αντίπερα κι ας με ραγίσεις
τη συνήθεια συνθλίβω σε ομίχλη που μίλησε την πρώτη μέρα ζωής
κατοικώ στα χείλη σου ρουφώ την ανάσα σου
αμέτρητος ο θεός και τι να ξεδιαλύνει πάνω σε δυο φιλιά
δημιουργία άγνωστη η φλόγα της βροχής της ανεντάφιας
πρώτη μέρα ζωής και οι νύκτες ανατέλλουν ατερμάτιστες
σαρκώθηκε ο ουρανός σε χάος σιωπής που έσπασε
κράτησέ με την ώρα που θα λαβώνω θανάσιμα τη θάλασσα
δεν είμαι πια εγώ
εισχώρησα στ' άδυτα αυτού που γέννησε
αδιαχείριστα χαμόγελα αδοκίμαστα κι ως τόσο γεννιέται μουσική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου