Μηνός Παρελθόντος και Ώρας Πονεμένης

Λύγισα
μα ήταν τόσο εύκαμπτη η θέληση
και με κράτησε...
εξουθενώνεται ο λόγος
πάνω στις ολάνοικτες φούχτες
και της ψυχής μου το πρόσωπο
δεν αντάμωσα...
δε φιλονικώ...
όχι ,όχι καθόλου
δε φιλονικώ ....
να!
απλά προσπαθώ νάμαι ολάκερη ....
μα πώς είναι μπορετό
με τα κομμάτια μου διάσπαρτα
και να αρνούνται
έστω μια τοση δα δικαιολογία....
κοίτα που....
όσο αδειάζω
γεμίζω όλο και πιότερο.....
πώς γίνηκε αυτό....
θα ενωθώ στο χαμό,
αλλα δε θέλω
να ζήσω θεληματικά το χαμό....
κι όμως χανόμαστε..
κάθε που θέλω
να σου χαρίσω την εικόνα ενός λόγου
ριζώνει ένα λουλούδι στις παλάμες μου
κι όταν κοντεύω
να στο κρεμάσω φυλακτό
γίνεται νερό . σκόνη και χάνεται.....
δεν υπήρξε ποτέ εμπιστοσύνη....
αλλά....
χαρίζεται η ευτυχία;
μηνός παρελθόντος και ώρας πονεμένης