Πράξη Ανάρμοστη σε Όχθη Συλλαβής

δεν είμαι παρά μονάχα οι στάχτες μου  
στην όχθη μιας συλλαβής 
απροσάρμοστος ήχος ασκητεύων 
σε αλύτρωτη κόλαση κινδύνου
χορτασμένοι έρωτες στείροι 
δολοφόνησαν όραμα αδρασκέλιστο
σε κείνο το χάος το ασχημάτιστο 
που με καλούσε άγνωστος έκπτωτος

φανοί αθόλωτα μάτια τη νύκτα ρημάζουν 
σε ξέσκεπο τραγούδι σκαρφάλωσαν
ισορροπώ τη στιγμή μου  σε γράμμα άηχο
εγώ ο ένας που χτυπήθηκα  από πράξη ανάρμοστη
και πώς να ξεφύγω των εξευτελισμών 
βιαίων ελπίδων βολικών αρετών τεχνάσματα
κι έγινα ο κανένας που ματώνει σε κόλαση άγνωστη
πόρνη στιγμή ψεύδους γεννήθηκε εξεγέρθη ο φόβος 

μεθυσμένα συλλαβίζω στης ασχήμιας το πρόσωπο
και δε θέλω να βαδίσω στην καρδιά συνωμότης θάνατος
εξαργυρώνω μια μικρή ευτυχία πάνω σε λεπίδες αιμόστακτες
ανήσυχος απροστάτευτος σε πράξη δράματος ακάλεστου
ποταμού τον ρου παραβίασα και ταξιδεύει ανάποδα
και η απώλεια δυσνόητη από πάντα στων ασπαλάθων την αγκαλιά
έφθασε η βροχή άδεια από ήχους για να πάρει τις λέξεις μου 
ποιος συνωμοτεί με τα φεγγάρια σε μακρινά ξέφωτα;