κι ο μύθος την απόσταση συνθλίβει
υπονοούμενα καρφωμένα σε μισή οδύνη
μιας συνήθειας που καταστρέφει τα ανυπόφορα
ορατοί ενταφιασμοί κοντοστάθηκαν στην ανυπαρξία
ξεντύθηκα το σώμα μου με ταπεινώσεις
αχριστεύω κάθε φθαρτό που εκκρεμεί
στην άκρια σύμπαντος αγέλαστου
αποστηθίζω τη ζωή seε απέραντη σιγή
έτσι που πνίγηκαν σε θάλασσα στενή
όλες οι επιθυμίες
παντού εισβάλλει ο θάνατος σε μάσκες αφόρετες
μες σε εικόνες από κλεμένες λέξεις ταξιδεύει
απόρθητοι λογισμοί υπομένουν και σωπαίνουν
μιαν αρετή μες στην αγισύνη της αδημονεί
και με μια νοσταλγία πριχού ξεψυχήσει
εκείνη τη νόθα αυγή με θάνατο το θάνατο κερνάει
καρφώθηκαν
αμίλητα αυγκλονισμένα όνειρα
στη φθορά του χρόνου
μιαν αστραπή ξέσχισε χέρι μικρού θεού
αγάπη μόνο έμαθα να τρέφω με το αίμα
και τι απόδειξη ζητάς πάνω στα τελευταια ίχνη μου
ν' αφήσω;.....
Μήνας σε κατακλυσμό και ώρα σε μύθο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου