Επνιξα όλα τα Θαύματα

λιωμένος λυγμός αθόρυβος απόρθητες λέξεις
έσκυβε ν ακούσει τους παγωμένους έρωτες
εκεί που ζύγιαζαν οι δρόμοι πόνο μεσάνυκτα
στην αλαφράδα δεμένων ημερών αφαίρεσης
που κάναν πως δεν έβλεπαν το φέγγος του νερού
να γιγαντώνει το καρφωμένο στόμα από ταπείνωση
σιωπές άχτιστες από πεινασμένη λήθη που ταξίδεψε

σε μια φουρτούνα έπνιξα όλα τα θαύματα
και ξεψυχούσαν οι στιγμές ξοδεμένες
σε ακατανόητες αλήθειες αγνοημένες δίχως πρόθεση
ενός αγνώστου κόσμου υπέροχου λιγάκι αν θες τρομακτικού
με καταδίκασα ως προδότη ανίερο με ακάλεστη ανασεμιά
κακογραμμένο σύμβολο σε κατακερματισμένα κάτοπτρα

πονάω για σένα αλλά δε θέλω ν ακούς ώρες απόθητες
δίδυμο φως από ψυχής κρυφό σφυγμό στάζει έρωτα
χνάρι ματωμένο σε γης  αφή ανθρώπινη
δε χάραξε σημάδι σε αγκαλιά σαν κάρπισε σαν θήλασε
το ίδιο το αίμα της των πρωτόβγαλτων στον κόσμο έδωσε
πώς θα ωκεανογραφήσουμε στης αγνωσίας τον άνεμο;