Σπάσαν Ζωές

ακόμη κοιτάζω
τ' ακρωτηριασμένα χέρια μου
οι μέρες μου μαρμαρωμένες
αποδεκατίζουν μνήμες
σπάσαν ζωές πάνω σε ανάγλυφες σιωπές
γιομάτες αίμα
ποτέ δεν κράτησες τη ζωή μου , 
οι φωνές μας αντάμωναν
μες απ τα μάτια 
που κλείδωναν κάθε λογής ανταρσία
ανύσταχτα λιμάνια τα λόγια σου
ταξίδευαν σε νύχτες
βαραίνουν στη βροχή
οι στοχασμοί φάροι ασίγαστοι
τις Συμπληγάδες ακέραια διαβήκαμε
και θάψαμε το δάκρυ
εκεί που ξεδιπλώνεται το μικρό μου όνειρο
την ώρα που χανόμασταν
κερδίζοντας εγώ ζωή
κι εσύ μικρές ανάσες
ημερωμένης θάλασσας
σπάζω το χρόνο
χαράζοντας με όσα αγάπησα χρώματα γης
τον ύπνο σου να ταράξω θέλησα
και μ' ότι απόμεινε
απ τα λιωμένα χέρια μου ,
το χέρι σου να βρω να με κρατήσει
πού σπαρταρά η ψυχή σου
έτσι που ενώθηκε με τόσους ίσκιους;
όλο και ξεμακραίνεις
κι ας μοιραστήκαμε τη στέρηση
αλλοτινούς καιρούς.
ούτε τη σιωπή σου δε μπορώ να φθάσω
να τυλιχτώ στο χνώτο της
πέρασαν ποτάμια πολλά
κι εγώ βυθίζομαι σε γκρεμισμένο αγέρα
χαμηλώνω κάτω από ξένο κυπαρίσσι
να συγγενέψω μ' άγνωστη γης
χάθηκε η ζωή εύκολα
κι ο θάνατος ας λεν , έχει δικαιοσύνη
μα αντέχω πιότερο από σένα
να στέκω εδώ ακίνητη σε μια σιγή αλλόκοτη
τίποτα δεν αναστήθηκε
και βέβηλα βήματα δε σε ταράξανε πια.