έτσι που αναρριχήθηκες
σ εκείνη τη μικρή σταλαγματιά βροχής
φορούσες
μαυροντυμένες λέξεις πλασμένες
μία-μία από ιδρωμένους γλιτωμούς
εσύ, που δε χάρηκες του έρωτα το πάθος
να ξεδιψάζει και να λούζεται
μ' ένα κομμάτι ουρανό
πάνω σε κείνα τα μεγάλα
ματωμένα δευτερόλεπτα
έτρεχες πίσω απ' το χαμένο τίποτα
να χωρέσεις μέσα σου
κάθε αμελητέο
δεν έχει είσοδο λεύτερη για σένα
άναρχα με του νερού τα χρώματα
στο έλεγα μα εσυ
δεν ήθελες τη μουσική ν' ακούς
η δροσιά γεννιέται
στις αϋπνίες των φωνηέντων
και από μια χαραμάδα
ενός μικρού "ε" ξεχύνεται
δίχως ν' αγγίξει τίποτα
ντύνει ένα συναίσθημα
μονάχα ένα κάθε φορά
τότε πια τίποτα δεν είναι όνειρο
Μήνας λεύτερος και ώρα αμελητέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου