ποιος είχε δεδομένα σε ταραγμένους δρόμους
δε θα χαράξει ποτέ εκεί,
φιλάργυρα τα λιμάνια
κι ως άνοιξα στο λόγο μου στρατί να ξαποστάσει
με βρήκε η ξενιτιά
ξεφόρτωσε στην έρημη θάλασσα του Πρωτέα
όλες μου τις σιωπές
κι εκείνες
σαν πόρνες γθύθηκαν βούτηξαν και πνιγμό ευρήκαν
μεστός καιρός και μάτωσα αλάθητη
βαριές λέξεις σκλαβώθηκαν, μα δεν πειράζει σου λέω
ανασαίνω κουρνιαχτό από θάνατο ανθρώπινης ανάγκης
και ποιος κατάλαβε μου λες; εγώ έσπερνα αστέρια
κράτησέ με στους σεισμούς του χάους μη και χαθείς
όλη η σκέψη μου πριν από σένα σ ανίερο θεό σπατάλη
δεν αναταράζονται άσκοπα τα σύμπαντα που έδεσα
σπάει ο αγέρας
ραγίζει απόψε ο θάνατος κι εγώ παραδομένη σε πληγή
κι αυτή η ψυχή στ αντιχαρίσματα , κι ακόμη δεν εφάνη
μισός λυγμός λιγόζωος πραγμάτωνε μια συντριβή
πάνω σε δυο χείλη αγέλαστα
αβέβαιη κι η έκσταση
ανεπαίσθητα κίνηση η μοναξιά στο στέρνο του θανάτου
πόσο πονούν τρεις συλλαβές μέσα απ τον ήχο μικρής βροχής...
δεν πειράζει που έσπασε η ψυχή μου σου λέω
ο θάνατος έρχεται πριχού σχισθεί ο κεραυνός τρώγοντας γης
ο θάνατος μ αγάπησε
την ώρα που κρεμάστηκα σ ένα φτερό επάνω
για χάρη μιας κόλασης που εξαργύρωνα
να κρύψω φαντάσματα τραγούδια που αιμορραγούν
σφαγμένα από μόχθο γατί κανένα φθινόπωρο
δε θά 'χει άλλο ταίρι...
μα δεν πειράζει σου λέω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου