Ανυπεράσπιστα Μικρά Χαμόγελα

αφιερωμένο .....

ωμότητα ζωής ανεπεξέργαστης λουσμένη στην αθωότητα
άναρχα σήμανε ανατροπές αναπαράστησε τροχιά παράλογη
πολλά τα ιμάτια κι άλλο τόσα τα όνειρα γυμνά περιδιάβαιναν
κι ως αντίσταση ψευδαισθήσεις έπλεκαν δρόμους ιδρωμένους

εφαπτόμενοι παράλληλοι σχίζανε της ζωής το πρόσωπο
ταξίδι τόσο τρομακτικό μες σε σιωπές που αναπαράγονταν
και ποια η φύση συνόψιζε σαν προσδοκίες κρεμασμένες
καρφιά που φορέσαμε με γνώση που ταλάνιζε λέξεις

ανυπεράσπιστα μικρά χαμόγελα ταξίδεψαν από ανάγκη
είχα ξεχάσει την εικόνα σου δεν ειχες δει να μεγαλώνω
καρφωμένες λέξεις μας στρίμωγναν σε παραγράφους
που τίποτα δε χώρεσαν απο ραγισμένα δάκρυα αταξίδευτα

πέρασες αντίπερα μονάχος να αγναντέψω μιαν ανάπαυση
που δεν την γνώρισα τι μ άφησες το σώμα σου απρόθυμα ;
αρνήθηκα την καθε διεκδίκηση μέσα σ οδύνη εισχώρησα
συλλαβίζω λέξεις ματόβρεχτες φιλώ τη γής γεννιέται θάλασσα

με συνθλιβει η μνήμη και λουφάζω σε απόγνωση
με στέρεψες με του θανάτου το χνώτο μα δεν αρνιέμαι
καμμιά καταγωγή αφιλόξενη και ντυνω τη λέξη μου
ενα ο άνεμος ένα η πνοή κι οι θύμησες χωμάτινες
σαν σάρκα σε απύθμενη σιγή.........