απροστάτευτες επιθυμίες σιωπής
κατρακυλάς σε χρώματα
σκοτάδια αιμάτινα κι εκει ανάμεσα
δαγκώνω απροφύλακτα το όνομά σου
σε σύντομη στιγμή ανάμνησης
αποτυπώματα αφήνουμε
σε δακρυσμένα φεγγάρια αινίγματα
μα σ αγαπώ και σ αγαπώ
απαράλλαχτα μες σε σιωπές αιδούς
ακάλυπτες λέξεις χάνονταν στα χείλη σου
επάνω σε επιθυμία σιωπών
εκκρεμεί ίλιγγος σε αλογάριαστο πάθος
σαν ξοδεύεις ουρανό
περνώ σε στιγμές πλεονάζουσες
ανενόχλητα σύντομους τυφώνες
ανάσαινε το αίμα ανυπότακτο και τα χέρια σου !
ωχ! αυτά τα χέρια σου
κουπιά που με ταξίδευαν
και ρήμαζε η θάλασσα
το πρώτο σπέρμα της ζωής
μες σε σιωπή έδεσε πέτρα και ψυχή
και πώς ξανάρχισε
πανάρχαιο τραγούδι προσμονής
κι ας ξεψυχούσε η μέρα
πώς να χωρίσω της ζωής
χάδι κορμιού ψυχής υποταγμένα
πώς σώζεσαι από θάνατο
σπασμού ατερμάτιστου στων συμπληγάδων τα νερά
βυθίσματα σ αγριεμένα κύματα
αφέθηκα σε σένα ολότελα
σπασμένη ανάσα και κραυγή
αδράχνομαι απο μνήμη μιας νέας ευτυχίας
μ ολολυγμούς μ οδήγησες
φορώντας τη μορφή μου
σε κάθε επιστροφή φορούσα τη δική σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου