Μήνας Αυτόχειρας

μια θύμηση παλιά που κάπνιζα
ευκίνητη
σημαδεμένη από δάκρυ διάφανο
διεστάλλει να εξομολογηθεί
και δεν την άφησα
ήταν σπασμένη από βρόχινο νερό
και γέρνοντας μες στην ψυχή με ράγιζε
πόσες αταξίες υπονοούμενα
κι εγω τον έρωτα δε γνώριζα
σκάλωσε στις συμπληγάδες άρωμα
από ήλιο διάτρητο
ανομολόγητοι κατέληγαν τυφλοί
οι δυό ευαυτοί μου κι ο ένας βάδιζε πρωί
απο που έρχεται η νύκτα πάντα ήξερα
εκει καλά στεκόμουν με μιά λέξη , μουσική
μες την αλήθεια μου μάτωνα και πονούσα
ροκ αυτοκτονίες ονείρων και η όρασή μου άκουγε
αχαλιναγώγητες πεθυμιές δολοφονημένα πάθη
απ το αόρατο στάθηκαν σιωπές αξελόγιαστες
δεν εχω που, σε ποιον να φωνάξω μες τον ύπνο μου
στην κατανόηση του ζεν και δε διέπραξα
δεν προορίζομαι για πουθενά
με τόσους αμίλητους φόνους
κι ουδε τα μάτια σφάλισα απο τότε
τίποτα δε με άγγιξε πια , βυθισμένη σε θάλασσες
τίποτα δεν άγγιξα καθώς τίποτα δε ζούσα ...
κι ήταν Μήνας αυτόχειρας και ώρα βυθισμένη.