ωριμάζουν καταιγίδα
την τρίτη ώρα του χώρου
ναρκοθετούνται δάκρυα ξεχασμένα
δεν πρόλαβαν ομίχλη
οι ώρες καμώνονται πως πεθαίνουν
στην όχθη μιας υπομονής
ραγίζει ο αγέρας ανεπαίσθητα
θροϊζουν τυπωμένα φωνήεντα
καθώς τσακίζονται ένα-ένα
σε βράχια άνυδρα και γρυλίζουν
η πρώτη μέρα της ζωής σκάλωσε στα χείλη
ζωντανή κι όμως ανασταίνεται ξανά
στου θανάτου τα απύθμενα μυστικά
το πιο μακρύ ταξίδι σε πόθους καρδιάς
κι έγειρα ήρεμος σε ήχο πρωτόγεννο μεθυστικό
ο ήχος του χρόνου ζωντάνεψε κεραυνό
δοξαριά και μ αφάνησε σε κύμα που πνίγηκε
πίνω τραγούδι να ξεδιψάσω μόνος το ζήτησα
μοσχοβόλούσε η φωτιά αντάρα
οι στεναγμοί κινδύνεψαν και λούφαξαν αθώοι .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου