Είδες,λοιπόν, που ο ρυθμός της φύσης είναι διαρκής και αθάνατος;Όμως ο,τι εμπεριέχεται σ αυτήν είναι φθαρτό, που όμως, όλα έχουν ρυθμό διαρκή, παρ' όλη τη φθαρτότητά τους.Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ο,τι σ όλα όσα εμπεριέχονται στη φύση έχουν ανοησία, τυχαιότητα, αδικία,εγωισμό και αγνωσία, που θα το λέγαμε και τυφλότητα...
Η διαρκής ροή της φύσης με την θνητότητα που εμπεριέχει μένει αμετάβλητη,τίποτα δεν της αλλάζει τον ρου. Και το Σύμπαν απολύτως συγχρονισμένο σ αυτήν την ακατάπαυστη κίνηση έσω κι έξωθεν να διδάσκει το απόλυτο Θείον.
Είμαστε άρα γε προάνθρωποι που δεν κατανοήσαμε αυτή την αλυσίδα; Θ ανασύρουμε την αντοχή να βλέπουμε το απόλυτα μεγάλο μες στο απόλυτο μικρό; Αυτό το μικρό που μας φυλάκισε και με τα του εγκεφάλου μας επιτεύγματα, χάσαμε το Φως και μυηθήκαμε στα του Σκότους.
Καταντήσαμε κοινωνίες διατελούσες εν πλήρη μέθη,αφεθήκαμε και χάσαμε και το λυκόφως και το λυκαυγές την πολύτιμη ώρα δηλαδή μιας αφύπνισης ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου