έδεσα τη φωνή μου στην αστραπή
λέξεις μάχονται άγρια με ανέμους
φυσά ερήμωση στο λιγοστό μιας επανάπαυσης
ξοδεύτηκαν οι καλημέρες σε πληρωμές
ανίερες ως χθες και τρωμένες
ιχνεύω ματωμένα φιλιά
από κείνη την αιχμή
ανασεμιάς που έσπασε μέσα μου
χύθηκε στη φλέβα μου
χνάρι δικό σου με κόβει κι ας με πονά
με συνθλίβει κι αφανίζομαι μες σε σιωπή
μα πώς χωρά η θάλασσα και γης ανάμεσα στα χείλια σου;
πώς ντύθηκες τις ώρες έτσι κατάσαρκα ;
στην κόλασή σου κούρσευα το χάδι του έρωτα
και κει στα βλέφαρά σου τα μισόκλειστα
έσβηνα τη μοναξιά σου και τους φόβους της
με φως γεννούσα μουσική να ονειρεύεσαι
σαν να μην είχα διαλυθεί
μα τώρα ...
πού να βαδίσω να κρεμάσω αυτό το δάκρυ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου