τότε ξάφνου σπάσαν
τα όρια όλων των γεύσεων
μυριάδες μυστικά θρυμματισμένα
και κανένας φρουρός να ντύσει καημό
παραπλανημένοι λυσσαλέα θανατώνουν
ησυχίες την μια κατόπιν της άλλης
γέμισαν ύπνο χέρια καμωμένα από θύμησες
κρόσσια δακρύων κείτονται στην άκρια δακτύλων
σαν χαράζουν αιμάτινη ρότα σε μικρό ακρογιάλι
δίχως φως κι οι σκιές γιγαντώθηκαν
φεύγω μέσα σε ήχο χρωμάτων νιόπλαστων
δαίμονας αχρηστεύει των ερώτων χαμόγελα
παραβιάσθηκε του Σύμπαντος δείκτης ωρών
κι ας μην γνώριζε την ακινησία
αλαζόνας θεός αγκάλιασε χίμαιρα θρεμμένος
απ τα φιλιά μιας νύκτας κάλπικης δίχως αρετή
σε νεκρού ανεπαίσθητο ψίθυρο σίγησε
κι εγώ που δεν πρόλαβα να ξαγρυπνήσω στη ζωή
στέκω μετέωρα στην άκρια απ τα χείλη μιας ηχούς .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου