σε ποιόν ήλιο στάθηκες
κι αλαφροπερπατούν φωνήεντα
γυμνά και ασχημάτιστα πάνω σε χείλη
που στέγνωσαν στην άπνοια
σου συλλαβίζω ήχους βροχής ακάλεστης
κι ερωτεύομαι όσα ερωτεύεσαι
κι άλλα τόσα που δε φαντάστηκες
ξεφτίζουν εικόνες
θα αφεθώ να χύνομαι όπου η ψυχή σου τραγουδά
και θα φθάσω άφθαρτη
ως της Αβύσσου την κραυγή να με ξανάγεννήσεις
πάνω σε τέφρα καυτή με τόσα κι άλλα τόσα φιλιά
να γεμίσει ηφαίστεια ο ωκεανός μου
και κάθε που θα ψυχορραγώ να πίνεις την ψυχή μου
μη ξεχάσεις να σμιλέψεις τις σιωπές
εκεί που απαντηθήκαμε μαθαίνοντας να με κρατάς
τρυφερά και δυνατά στο στέρνο σου επάνω
να ζωγραφίζω αργά και σταθερά όλα
μα όλα τα ματωμένα φεγγάρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου