τα ανήλικα φεγγάρια
όμως εκείνα με δάκρυ μυστικό
σεριανούσαν πάνω σε όστρακα και στενάζοντας
βούλιαζαν σε μελωδίες
ανυπότακτων ερώτων
κάθε βράδυ ναυαγός χρισμένος
με λέξεις εξόριστες
στο κορμί μου χαράζεις χρώμα πυκνό
θάλασσα μανιασμένη
άφησε μια χαραμάδα να μπω
μες την υποψία φλόγας λωτού
πάνω στον κίνδυνο
σπάζεις όλα τα αψεγάδιαστα αινίγματα
κι όσο και να με κούρσεψες
στην άκρη της αβύσσου
αναμάρτητη αψεγάδιαστη αμόλυντη
φθάνω πάντα
καθ' αγιασμένη απ του έρωτα τ' απρόσμενα θανάσιμα
μα εσύ πώς δέθηκες
σ αυτά τα καρφωμένα δευτερόλεπτα;
πώς μπόρεσες στα μάτια σου
και φύτεψες τόσους δισταγμούς;
στους ανυπότακτους έρωτες γύρισα
μαθαίνω να πίνω τη σκιά σου
οι μελωδίες γίνονται θραύσματα ήλιου την αυγή
στα πιο αμίλητα χείλη κρύβω
όποια ελπίδα γκρέμισες
κι αν του θανάτου η ανάσα αδιάφορο σ αφήνει
άσε με να σ αγαπώ ...
31/1/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου