το τίποτα ασέλγησε στην όχθη μιας λέξης
η σκέψη κατρακύλησε σε θραύσματα κατόπτρου
ενώσαμε μια καλημέρα σαν έσταζε ο έρωτας
διασπείρεσαι στις ρίζες μου γιατί σε απείλησε η ζωή
σε άγνωστα σώματα ατέρμονα ταξίδια απροστάτευτα
μην πίνεις την ανάσα μου κοινότυπα
σωριάζεται τ'αστέρι και κλέβει ενός μεσημεριού
τη γευστική αρμύρα και τ άρωμα της σάρκας που φλογίστηκε
μην καρφώνεις τον κτύπο της φλέβας μου με την αντίθεση
λεύτερα μπαινοβγαίνω στον παράδεισο μιας αίσθησης
που κάρπιζε εκείνη η αδούλωτη αφθονία
μη μετράς το πάθος με ματώνει ο έρωτας διαβαίνοντας
ανάμεσα σε δυο σταγόνες ουρανού
σκιές βασανισμένες που έγειραν
στις άκρες απ τα χείλη σου
δεν τις υπνώτιζα τους έραψα φτερά
από ήλιο και λίγο γαλανό
τις έθρεψα να παν σε κύμα ανάγλυφο να πλύνουν την πληγή σου
πρέπει να μάθεις
να διαβαίνεις μυστικά μέσ' απ το σώμα του θεού
να κοινωνείς ατρόμητα τους ήχους απ τα δάκρυα.
20/1/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου