που ροβολώντας ποθεί να σμίξει
μ' αγριεμένο ωκεανό
απ τις χορδές μου
ήχος πεντάστερος γίνηκε βέλος
μ αυτό αρματώνω
ενός χειμώνα πικρό σκοτάδι
πριχού στον ουρανό σου θανατωθώ
κρατάς στα χέρια σου
μικρού θεού το δάκρυ
δαίμονες σε σημάδεψαν μ επτά φωτιές
σαν κολασμένος μ αυτά τα όπλα σου
σ άνομους δρόμους ν' αναζητάς
τη μια λύτρωση ,μετά την άλλη
γιατί δεν ήξερες πως να χωρίζεις
νερό κι αρμύρα από θάλασσα μικρή
στάθηκε το βλέμμα μου πάνωθέ σου
χάδι που ράγισες μέσα σε ψεύδη
κι ούτε λογάριασες
πως ματωμένα δευτερόλεπτα
με κοινωνούν ζωή
27 / 12 / 13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου