μόνο τον στεναγμό του ψιθυρίζει
ύστερα ακουμπά τον πόνο του
στο άδικο κατεστραμμένου χρόνου
δε θα επιστρέψουν οι λέξεις
βυθίστηκαν στο δικαίωμα της φυγής
και στάθηκαν στο ξέφωτο
μιας πεινασμένης σκέψης
το κακό έπεσε απ την απάρνηση
κι όπως ξέβραζε η θάλασσα
κατάρτια χέρια άσαρκα να κρατούν καχυποψία
αίφνης χύθηκε ο βυθός με την κραυγή του τρόμου
στην υπέρβαση ναυαγισμένου αγνάντιου
σώματα ακέφαλα παρήλαυναν
επάνω στην κορυφή άναρθρων κραυγών
κι ας είχε τελειώσει η μάχη
από ποιόν πόλεμο; ρωτούσες
μα απ αυτόν που δεν τελειώνει ποτέ.
25/1/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου