πάνω στου θριάμβου
το παγωμένο πρόσωπο
η καταχνιά έπνιξε τα φεγγάρια
ανυπόδητα νερά σμίγουν
πάνω σε μνήμη άτολμη
άδετες από χρόνο ψυχές
ενέδωσαν σ' ακραία λογική
φθαρμένο σύμπαν περιμένοντας
μιας σύμπτωσης πικρό τρικύμισμα
ξαστόχησε σε πένθος παραιτήθηκε
μέσα σε λάσπη από αίμα πασχίζει
σκοτάδια και καρφώνω έναν έναν
τους ιλίγγους απ τ' ανείπωτα σ αγαπώ
ζωγραφίζω όλες τις σιωπές
που ντύθηκαν επιφυλάξεις
με τα χρώματα που πήρα
απ τον πολύτροπο ήχο σου
έγραφα ίχνη κι άλλα ίχνη να μη χαθείς
κι αναρωτιέμαι αν υπάρχω
εκεί στα βάθη του πνιγμού μου
και πώς να χωρέσω στο ελάχιστο
μιας απόστασης που πνίγονται δύο σύμφωνα
αποχαιρετώ όλες τις σημαδεμένες λέξεις
που βασανιστικά διαστέλλουν αυτό το σ αγαπώ.
1/2/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου