Μέρες Ατέλειωτες

ταξιδεψα σε σπασμένο φτερό του νερού
μέρες ατέλειωτες  με θραύσματα ήλιου
να εισχωρούν στη φλέβα μου
αιμοραγούν δυο λέξεις γαντζωμένες
στον πυρετό μιας ανάσας

αποδήμησαν  λόγια απαρηγόρητα
με ακόνισαν αισθήματα, να ενδυθώ το διόλου
αλλοιωμένη η σκιά πρόγευση παίρνει του θανάτου
εσύ δε φαίνεσαι , κι η άμυνα  αρμύρα ποτισμένη
έχει τη γεύση παλιάς σκουριάς

όσο με καταδιώκουν οι θύμησες
στην βαθιά νύκτα αρνούμαι να σιωπαίνω
ανοίγω τα παράθυρα μήπως κι ενδώσει ο έρωτας
αλλά έχει  πείρα στα ανώφελα ,σε λέξεις που πονάνε
και ήλθε μια ακυβέρνητη βροχή

δεν άφησα τις λέξεις να σου πουν κείνο το μυστικό
πλασμένες  μια-μια από ματωβαμένο σεισμό
καθώς  τις αράδιαζαν με τόση δόνηση
τα βουτηγμένα στο αίμα ξεσχισμένα δάκτυλά μου
πάνω στο στέρνο  αμεταχείριστου  ουρανού .

18/1/2014