σταματημένα λόγια βουτηγμένα σε αίμα ένοχο
ψηλαφώ μνήμη τυφλή ξεβρασμένη σε βράχια
ξαστόχησαν χείλη να ρουφούν έρωτα φλόγα
κι ήμουν εγώ που ξαγρύπνησα ζωντανό βλέμμα
σε ύπνους αμνήμονες πόνων μοιρασμένων
ώρα που συντελέστηκε το έγκλημα στην ίδια θέση
πάντα στην ίδια θέση
και τίποτα δεν θυμίζει τ' ανθρώπινα θρύψαλα
σκλάβοι λάμψης παντέρημης ερήμου παγωμένης
κι όσο που πίστεψες σε χρόνο που αρνήθηκε να σε δει
μέτοικος, χωρίς προτεραιότητα θανάτου
πώς τρικυμίζει ανασεμιά άτολμη κουρασμένη
υπνοβατεί σε μικρό κύμα κι εσύ να θωρείς
ιδρωμένη ιστορία πλασμάτων αγέννητων
συμπονώ τις χαραυγές που το αίμα αμαρτάνει
γδέρνοντας τα σωθικά μιας μέρας καταφρονημένης
δες πως φρένιασε κάθε αδυναμία ανθρώπινη
νόθα σώματα γυμνωμένα από ψυχές
περασμένα μεσάνυχτα κι η Νύκτα καλεί σε αναφορά
μα καμμιά παρουσία δεν τόλμησε ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου