άγρια μανιασμένα
ξέσχισαν μνήμες που ρήμαζαν
γυμνές βασανισμένες
διαβαίνει η νύκτα βιαστικά
τρεκλίζει η νέα μέρα
χλωμή και αφτιασίδωτη
πνιγμένη μες στο αίμα
έχω τα χέρια αδειανά
δεν είναι σύμμαχος η γης
σε θάλασσα αναστήθηκα
μ' έθρεψε μία πέτρα
και σε φωτιά δίνω ζωή
σαν με κερνούν οι δαίμονες
εκείνη την ώρα τη μικρή
όπου γεννώ αγριεμένο αγέρα
Σπασμένος ήχος γλίστρησε
και θάφτηκε σε χιόνι
χιόνι λευκό αλέκιαστο
κοιτάζω στο χωρόχρονο
πολυάσχολοι όλοι οι άλλοι
εισβάλλω ως διαφορετικός
μα καταπτοημένος
κι όσο κι αν στάζω αρμύρα
κι όσο κι αν νοιώθω ανίσχυρος
θα δέσω τον αιώνα
ήταν στο νιο το λιόγερμα
πριχού με πάρει η νύκτα
ξεσχίζω ο,τι αποσώθηκε
απ τη φθαρτή μου σάρκα
και λεύτερος μες σε ρυάκια
μιας βροχής ταξίδι νέο κάνω
κι όπως τα χέρια
έχω αδειανά
μη ξέροντας που στέκω
ανήσυχος ως άνεμος
γεύση ζωής κερνώ μ ένα μικρό χαμόγελο
που κράτησα δικό σου
12--13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου