Μέγας Αναχωρητής

ως μέγας αναχωρητής
θα στρέψω το πρόσωπο
στην αγκαλιά του ήλιου
κι όπως θα πυρακτώνομαι
λεύτερη πια
με νίκη αδαμάντινη...
θα μυηθώ για άλλη μια
στο μυστικό παράπονο των νεκρών
που είναι πάντα υπεύθυνο
σαν χάνουμε τις ώρες
μέσα σε τόσο αίμα
πάντα επιστρέφουμε εκεί...
στην ίδια εκείνη τάξη της
απολύτου αταξίας μας
στις ώρες που κάηκαν
κίνησα τα ταξίδια μου
και λιποψύχησε ο θεός ...
μόνη διαβαίνω στο άπειρο
μόνο μια φωνή με φθάνει ..
δαίμονας με συντρόφεψε
δαίμονας μ έχει αγκαλιά
κι αυτός με τυραννάει...
δεν είχα ανθρώπου πεθυμιά
γελάστηκες θεέ μου ...
δεν ήταν δικό σου το φιλί
κι οι κύκλοι σου σπασμένοι
με άλλους περιδιάβαινες
μέσα σ αυτούς τους κύκλους
είχες και κάτι όνειρα
που μοιάζανε ζωντανεμένα παραμύθια
μα εγώ
εγώ ποτέ δε θέλησα
αυτά να τα σκλαβώσω...
απείρου σκέψη ειμ' εγώ
το όνομά μου Αγάπη
αλλά δεν είμαι κανενός
κι αν όλοι με φωνάζουν...
κανένας δε με θέλησε, κανείς δεν παραδίδεται ...
επιστροφή δεν έχει αν κρατηθεί απ τα χέρια μου
σταυρώθηκα για σένα χθες θεέ
και πες μου,
μ ακούς;
πώς το αντέχεις;
τι κι αν χειροτονήθηκες
το σχήμα δεν το έχεις
μένεις ακόμη ασταύρωτος
κι αν έτσι μείνεις για καιρό
εγώ θα σε αφανίσω
σε δειλινά δεμένα στην πιο φρικτή παλίρροια
που ανάσταση δεν κράτησε ...
εμείς....
πώς το λες το.... "εμείς";
δε γεύθηκες την αρμύρα μου,
δεν είδες πως σπάω τα κύματα
με τα μικρά χαμόγελα
μ' ένα λυγμό που κι όταν αφανίζεται
βαθύ σημάδι αφήνει.