Αντικατοπτρισμός

   ΤΗΣ   ΠΕΤΡΑΣ
         (κεφ2)
Ηχος πλάγιος σε  λέξεις μιας γλώσσας αγέννητης
                 
                      ΙΙ

     Α Ν Τ Ι  Κ Α Τ Ο Π Τ Ρ Ι Σ Μ Ο Σ

Μια ώρα πορφυρή
                       είδα το παραμύθι του κόσμου
να μας περιγελά
Κάθε πορφυρή ώρα
                        το δάκρυ μου
                        έσταζε πικρό
άνοιγε τούνελ κάτω από του Χέοπα
                                                 το ψέμμα
Οι κόκκοι της γκρίζας άμμου
                         με μαστίγωσαν
Το κορμί αποσαρκώθηκε αργά
Τυλίχτηκα με το στίγμα του Νότου
Ο λίβας καυτός ανελέητος
                                    με το μαχαίρι
                         στέρεψε τη δύναμή μου
Δεν ειχα δάκρυ
Άγγιξα το πρόσωπο του λεμονανθού
'κείνος
         λίκνησε το παράπονο
                                      και
του Χέοπα το γέλιο αντίχησε
Αντικατοπτρισμός
Η διαλεκτική έφυγε μόνη της
Κάποτε συμπορευτήκαμε
Τώρα
       η διάνοιξη του πόνου
                                   φανέρωσε πως
εγω, η διαλεκτική
                        και η τεχνολογία
                απέχουμε τόσο
όσο και η ανάμνηση
                           χάνεται στο μύθο που
              στρέβλωσε ο χρόνος
Ο Καρλ
         είχε ένα στήριγμα
         κρυμμένο στου  μυαλού του την παπαρούνα
Ο Χέοπας,
             πήγαινε και γύριζε άπρακτος
Ύστερα κατασκεύασε την  πυραμίδα
Αναπλάθω
             της ανάμνησης το πρόσωπο και
το εκμαγείο είναι ξένο
                              απο την φορά των δακτύλων
Φταίει ο λίβας
                   που καυτός
                                  ορμά και χορεύει
ανάμεσα απ τα δάκτυλα
Φταίει το δάκρυ
                      που δε στέριωσε το σμίξιμο
                                                            των χεριών
Φταίνε οι κόκκοι
                       της γκρίζας άμμου
που δεν αφήνουν στιγμή να δω
                        πέρα απ τη συγκίνηση
που προκαλεί    
                   το αποσαρκωμένο μου σώμα
Το χέρι σου
                διαγράφει την ιστορία
                               κάθε φορά
και διαφορετική
Οι εξουσιαστές είναι πολλοί
Μα η εξουσία
                  έμεινε μονάχη
                                  όπως ήταν πάντα
έρμαιο στα χέρια σου
                             στη θολή ματιά
στα σχέδια τ' ανατρεπτικά σου
στο φόβο
             που σε διακατείχε και
             τον μετέδειδες πάντα πιο ισχυρά
Φόβος
ο φόβος κάθε δεκαετίας
                                 που διαιωνίζεται και
βγαίνει πιο ισχυρός
                           πιό νικητής
                                          σε βάρος μας
Η εξουσία ειναι ένας φόβος
                           διπλής διάστασης εν αρχη
με άπειρες φορές πολλαπλασιασμού
Είναι η έκφραση
                      της ανάγκης
                                      του εξουσιαζομένου που
γεννιέται απ το φόβο
Χύθηκε η ανάσα μου
                            στον διάσπαρτο Σείριο
το στίγμα του αίματος  
                              γίνηκε μια σκούρα πιτσίλα
στα πέταλα  της παπαρούνας
Αργά
Αργά πνιχτά ανασαίνω
                              το υγρό στίγμα της νιότης που
προδίδει τη ζωή
Μια ώρα πορφυρή
                         είδα το παραμύθι του κόσμου
να μας περιγελά
                     πίσω απ' το κιγκλίδωμα
                                       της νόησης  
Κάθε πορφυρή ώρα
                           το δάκρυ μου
                       ανοίγει δόδο
στην άγονη  αγάπη
                             που
                          σεριανά στου φόβου
το   ά χ ρ ο ν ο     παρόν...
==================
1996
απο το βιβλίο μου
Της Πέτρας και του Έρωτα