ανεξάντλητες
κι εγώ στο ίχνος το μικρό
με τσακισμένα μάτια
άγγιζα ήλιων χρυσή χορδή
σε ανταμώνω με τις πληγές ολάνοικτες
αχνίζει αίμα ασύνδετη μοναξιά
φυσάει αγέρας
έχει μια σπίθα ο ήχος σου
απροσδιόριστη ζωή ανάκατη με θάνατο
ποιος θα σηκώσει το βάρος τέτοιας θλίψης
διάτρητα τα χέρια μας σβήνουν ποτάμια
μην αρματώνεις σιγή μια λέξη ...μη...
σμίξαμε στην κόχη σύμπτωσης
νικήσαμε τ απλησίαστα
απαλά το φως μου να γεύεσαι
δάκρυ που φεύγει αμίλητο κράτησέ το
μην το αφήσεις στην αγωνία
θα ξεψυχήσει
κι ως ήλθαν μια- μια αναχώρησαν
παίρνοντας μαζί τους βουβές μνήμες
στραφήκαμε στου πελάγου το ελάχιστο
χτίσαμε σκαρί με χρώμα από λιόγερμα
με κουπί την ψυχή τραβάμε σ' άλλη θάλασσα
δυο κάβους , μόνο δυο
κι αράζουμε ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου