κεφ2
Ήχος πλάγιος μιας γλώσσας αγέννητης
Ι
Χ ρ ω σ τ ι κ έ ς Μ ε τ α λ λ ά ξ ε ι ς
Κάποτε το κελί του μυαλού στένεψε
Η σχιζοφρένεια θέριεψε
Ο αγέρας λυσσομανούσε
ο ουρανός στέρεψε του σύμπαντος
το χαμόγελο
Η γης στραγγάλισε το παιδικό όνειρο
Άνοιξε ο πόνος
στα δυό τη θέληση
Βαθύ μωβ το δάκρυ του ήχου
και
το άσαρκο ανθρώπινο στίγμα
ένας πικρός στεναγμός
που σβήνει ανοικτά
στο σκοτάδι του άχωρου παρόντος
Γίνεται μια υποψία ύπαρξης
Ένα κραυγαλέο νεύμα
στο άχρονο παρόν
Γκρίζα ματιά
νεκρό βλέμμα
Το άτι πάλλευκο ορμά
στου αρχιπελάγου
το πρόσωπο που
είναι στραμένο στης ανατολής
τον γερμένο παλ ροζ σχηματισμό
Ροζ και το πρόσωπο του ήχου που
πνίγεται
στο πέταλο του νου
Άνοιξε τη φούχτα του τρελού
Έχει κλέψει και πολτοποιεί τον ανθό
της ζήσης
Αργή κίνηση ,όλο και πιό αργή
και
σέρνεται ως να μείνει ακίνητη
νεκρή , ξέπνοη
στην πρώτη προσπάθεια κιόλας
Δε γεννιέται τ ί π ο τ α
Παντού μια σιγή
Όχι φλύαρη σιωπή
ΣΙΓΗ
Περιμένω ασάλευτος
στη γωνιά του μωβ
παρακολουθώ τις χρωστικές μεταλλάξεις
Φορώ στεφάνι
απο αρμυρές σταγόνες
άλυκες
Τα πυρωμένα χαμόγελα της γης
μετά το στραγγαλισμό
σπάει το χρώμα
Δεν έχω δύναμη
παρά μόνο για την Ίριδα
και τα παιδιά της
Πόρνη ξεμακραίνει
του φουστανιού της
την τελευταία
χρυσοκίτρινη αναλαμπή
Π ρ ο δ ο σ ί α
Ο όγκος της νότας
γίνηκε
Ο Σείριος στου μετώπου μου
το αέναο φως
Ο αγέρας λυσσομανά ακόμα
Δεν υπάρχει
παρά μωβ
Προδοδία στης προδοσίας το στεντώριο Εγώ
Η πυραμίδα του Χέοπα
μια σκονισμένη παρτιτούρα
σε κίτρινο που χάνεται
Τίποτα δεν υπήρξε μετά
Γεννιέται ο ήχος της αλύσου
Το κελί υπάρχει όλο και πιο στενό
Η σχιζοφρένεια κατέλαβε την διαλεκτική
Δεν είμαι λ ε ύ τ ε ρ ο ς
Ναι ! ναι δεν είμαι
Μα μπορώ και φωνάζω
Είναι μια νίκη
Ακούω μόνον εγώ
Πρέπει να φύγω από εδω
Με ζώνει ο ήχος της αλύσου
Δεν έχει νόημα
Σπάζει ένας κρίκος
τον ακούω
Στην αρχη δεν κατάλαβα
νόμισα πως ήταν η σύσφιξη
Μα .... Π ρ ο σ μ έ ν ω
Το στέμα το πορφυρό
γίνεται σταγόνα
κυλάει
συμπαρασέρνει το είναι μου ολάκερο
Πιέζω όλο και πιο βίαια
ο κρίκος σπάει
Λίγο ανάσα
ένα φως, μιαν υποψία
Η όραση ειναι απ τη σχισμή του κρίκου
Πόσο απέραντα μοιάζουν όσα προβάλλονται
Μα ειναι ένα τ ί π ο τ α
το ' Ό λ ο ν " δε μπορώ
Πόρνη Ίριδα με μαστιγώνεις
ξανά
Εγώ θα φύγω
από εμένα
Κάποτε το κελί του κόσμου
στένεψε
Η σχιζοφρενεια θέριεψε
ο αγέρας λυσσομανούσε
Ο ουρανός αφάνισε
το δάκρυ του σύμπαντος
Υστερα νυμφεύθηκαν
και στραγγάλισαν
ένα - ένα τα παιδιά τους
Το δάκρυ ήταν βαθύ μωβ.-
===============
1996
απο το βιβλίο μου
Της Πέτρας και του Έρωτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου