το κύμα επαναλαμβανόμενο
σφαδάζει
ο χρόνος άπλαστος
κρεμάστηκε από οδύνες στο κενό μου
βασιλεύει η φωτιά των ηφαιστείων μου
γυμνώνω τη φλέβα μου
πόσες σιωπές
φτερούγισαν στη σιωπή μου
δεν έμαθα
στον πρώτο κόσμο
που γυρνούσε από τάφους σκαμμένους
απ τα χέρια μου,
αυτά τα χέρια μου τα άσαρκα τα ρημαγμένα
απ το παραμιλητό των κινδύνων
έσπασαν βυθισμένα σε ίσκιους
χάσκω σε ανυπαρξίες αιώνων πολλών
κι όμως σέρνομαι
εκλιπαρώντας εκείνο το δένδρο
που χαμένο στο πυκνό σκοτάδι
απερίσκεπτα σταμάτησε
να τραγουδά αδοκίμαστη ζωή
να σμίξει απαρατήρητο ως πάντα
με κείνο το βλέμμα που κουβαλά
ατέλειωτη λέξη λαβωμένη
απ του ήλιου την πικρή διαδρομή
σαν ποτίζει το απάτητο χώμα με αίμα βαρύ
δυσανάλογος θάνατος δολοφονημένης άνοιξης
με το θολό χαμόγελο ξεχασμένης υπόσχεσης
κι όμως θα συνεχίσω να ζω
άγρυπνη σε οδύνες καθώς υπόσχομαι
εμπιστευτικά να συναντηθούμε
πριν την τελευταία πτήση που θα με γδύνει από μακριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου