πόσες βουτιές ,ναυάγια, λόγια φλογισμένα
τρυφερό φως κι ύστερα
ω! ύστερα στην απέραντη σιγή του μαύρου
θραύσματα βράχων κοφτερά
γέμισε η αγκαλιά μου η ολάνοιχτη
ρηχές μέρες
νύκτες με βάθη απρόσμενα
ύπνος που κατέτρωγε το φως
και η λαχτάρα ενός μύθου πανάρχαιου
βαρύ αγνάντιο σε θύελλες που ξαποσταίνουν
στο ψεύδος ορίζοντα ασχημάτιστου
έρωτας απαλλαγμένος από αγέρα
που ξαποσταίνει σε σεισμό
ένα δάκρυ και η αίσθηση του βάρους
ωκεανού ανταριασμένου
να καίει την άκρια τ ουρανού
η ζωή μου αρμενίζει στο ανέφικτο
ο ήλιος ξαναγεννιέται στον ήχο των κοχυλιών
την ώρα που η ψυχή μου βυθίζεται σε αιώνια
δύνη σιωπής που την έπνιξε ένα δάκρυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου