Πώς;

Τελικά είμαστε , αντικατοπτρισμός της κοινωνίας
που μας κατασκευάζει....
Σαν χορευτές ενός μπαλέτου λειψάνων
ένα βήμα εμπρός δυο πίσω τρία στο πλάι
και συνεχώς  το ίδιο απαράλλαχτα στο διηνεκές...
Βλέπεις η ζωή κι ο θάνατος
αν και είναι έννοιες διαφορετικές -για τους περισσότερους -
ωστόσο προκαλούν το ίδιο πάντα ενδιαφέρον
στους κοινούς θνητούς .
Πώς όμως να ονομάσει κανείς αυτό που τα ξεπερνά
και τα ενώνει;
Αυτό που μοιάζει με την αγάπη αλλά μακράν απέχει;