με φυλακισμένο τον ύστατο λυγμό
στη φούχτα μου τη λαβωμένη από εκείνο το φως
κράτησα την πυρκαγιά ωκεανού αλύτρωτου
πορεύομαι σε ασύνδετες ασήμαντες λησμονημένες κατάρες
γεύομαι ήχο σπασμένο που σκόνταψε σε αθώο παράπονο
χαμένες σιωπές σε ατιμίες εγέρθηκαν, μου ξεσχίζουν τις σάρκες
μα δε ματώνω πια σε νυσταγμένα μεσάνυκτα σαν ξεριζώθηκα
ανασαίνω απ το βλέμμα μου ρηχά ως αρχή
μαθαίνω υπομονετικά αυτό το νέο δώρο το άγνωστο
ανοίγουν περάσματα να διαβούν οι λαβωμένες λέξεις μου
και καμώθηκα πως δεν χάρηκα τούτη την επανάσταση την πρωτόγεννη
νυκτώνει διαρκώς και άκου πως λάμπει το χώμα το ποτισμένο
από λυγμούς ξεχασμένων θνητών εγκαταλειμμένων στην άκρια του χρόνου
λείψανα ζωντανά διψασμένα για παραληρήματα μέσα στο φως
της ατέλειωτης εβδόμης μέρας που δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ
τώρα που σφάλισαν και την τελευταία θύρα και ρήμαξαν
εκείνο τον ύστατο λυγμό τον αναβλύζοντα από φαντασμάτων τέχνη
λέω να κρύψω όλες τις πυρκαγιές καθώς θα ερωτεύομαι το αλύτρωτο
με ξεριζωμένη φωνή και βαθιά ριζωμένη λαχτάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου