Σε ένοχη Ώρα και Μήνα Αγέννητο

με την ενοχή που κρεμάστηκε
σε άκρη βλεφάρων ξαγρύπνησες
δίχως ανατολές
αχόταγα να πίνεις τρόμους
λόγων μεθυσμένων
που δεν μάθαν να χτίζουν παραδείσους
κορμιά ξένα ξέσχιζες αφανέρωτα
σε νύκτες αδιάβατες
καλούσες έρωτα ακοίταχτο
σε αντανακλάσεις του χθες
κι όπως κατέβαινες σε θάλασσα
γεννούσες θυμούς
ατερμάτιστη  δίψα
και με χέρια σφιγμένα
συσπειρώθηκες κλειδώνοντας
αγέρα λυγμό
και κανένας πόνος δε γδύθηκε
σε ανώριμα βλέμματα
κι ας πάσχιζες να συρθείς σε φως
κομπάζοντας για ανένταχτες μάχες
στα μικρά καθημερινά συγχωνεύθηκες
σε χρόνους αδοκίμαστους
με τη μνήμη σφαγμένη
ποια είναι τα όρια; ρώτησα
δεν απαντούσες ποτέ
και με μάτια χυμένα σε περιέργεια
έπλεκες ήχους ανίερους
απολιθώθηκες πριν κινήσεις
σε σκέψεις που δεν αθροίζονται
έξι θάνατοι καμιά άφεση και ερήμην της αμαρτίας
ανιχνεύοντας μέλλοντα
λαίμαργα αναζήτησες  εξαγορά αισθήσεων
με βάναυση γλώσσα  χλεύασες,
ανάγκη ενστίκτων αποκάλυψες
κι αποσύρθηκες
σε σκοτάδια φυλακισμένα
κατασπαράζοντας κάθε βουλιμία

πόθων κρυμμένων για απολαύσεις
που τρόμαξαν να μολογήσουν ποια ήταν η αρχή
μιας κι ήταν η ώρα ένοχη και ο μήνας δεν είχε ακόμη γεννηθεί